نماز مهم ترین یاد خداست. نماز بخوانیم.

 در نماز مراقب فکرهای مزاحم باشیم. هر وقت متوجه شدیم که توجهمان پرت شده است، آن فکرها را رها کنیم.

 در محل هایی که مشغولیت فکریمان زیاد می شود مثل محل کار و بازار و خیابانهای شلوغ و هنگام تفریح اسم خدا را به زبان بیاوریم.

لقلقه های زبانمان را با فکر و نیت ادا کنیم. مثلا موقع عصبانیت اگر «لا اله الا الله» می گوییم، واقعا نیت کنیم «لا اله الا الله» و گاه و بیگاه که به زبانمان «شکر» جاری می شود واقعا نیت کنیم که شکر خدا باشد نه عادت زبانی.

 فرصتها را از دست ندهیم زیرا اگر ادعای یاد خدا داشته باشیم، خدا حتما چندین مورد برای ما ایجاد می کند که یادش بیفتیم. مبادا در آن مواقع خود را به غفلت بزنیم.

ممکن است در ابتدای کارها «بسم الله» را بنویسیم یا بلند بگوییم و یا آهسته زمزمه کنیم. در آخر کارها باید خود را بررسی کنیم که آن «بسم الله»از روی رسم و تشریفات بوده یا واقعا یاد خدا بوده است.

 وضو گرفتن در مواقع غیر نماز و صلوات فرستادن و آه دل کشیدن از رنجهای پاکان خاندان پیامبر همگی در زمره یاد خداست